Θα μπορούσε κάποιος να πει πως το να έχεις #προσδοκίες ανήκει στην κατηγορία του θετικού τρόπου σκέψης. Γιατί όμως να προκαλεί ταυτόχρονα τόσες αρνητικές σκέψεις και κάποιους ανθρώπους τους παρασύρει στην απογοήτευση ή και στον θυμό;
Τις περισσότερες φορές δημιουργούμε προσδοκίες με βάση του τι θα κάναμε εμείς σε μία παρόμοια περίπτωση. Αφού φανταστούμε πως θα μπορούσε να δράσει κάποιος, καθόμαστε και αναμένουμε. Ελπίζουμε κι αναμένουμε και ο συνδυασμός των δύο αυτών αρχίζει να μην μας κάνει καλό. Αν μπορούσαμε να απλά να ελπίζουμε ίσως να ήταν λιγότερη η πίκρα που θα παίρναμε.
Είναι καλή στιγμή τώρα να φέρεις στην σκέψη σου περιπτώσεις που κι εσύ δημιούργησες μεγάλες προσδοκίες. Κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Δεν είναι κακό να ελπίζεις. Το πρόβλημα αρχίζει στο μετά. Όταν δεν γίνει αυτό που εσύ προσδοκούσες.
Το πρόβλημα δεν είναι που ο άλλος δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σου. Το πρόβλημα αρχίζει όταν ψάχνεις να βρεις τους λόγους που δεν το έκανε κι αφήνεις τον εαυτό σου να νιώθει πως δεν ήταν αρκετός, και για αυτό δεν πήρε πίσω, όπως ο ίδιος κάποτε έδωσε. Κι όταν έδωσε ήταν και με το παραπάνω!
Φυσικά υπάρχουν και οι περιπτώσεις εκείνες που θα δεις τις προσδοκίες σου να ικανοποιούνται. Τώρα όμως θα στο χαλάσω. Αφού κι εσύ τα μεγαλοποιείς. Τον έκανες τον άνθρωπο "ήρωα" γιατί έτυχε να κάνει αυτό που είχες εσύ στο μυαλό σου. Κι αν δεν το έκανε; Αν δεν το έκανε, τι; Αλλάζουν όλα μέσα σου; Θα πάψεις να είσαι φίλος, φίλη, κόρη, αδελφός, γονιός, σύζυγος, συνάδελφος κ.ά.;
Ποτέ μην εξιδανικεύεις τους άλλους. Δεν θα ανταποκριθούν ποτέ στις προσδοκίες σου. (Leo Buscaglia, 1924-1998, Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας)
Comentários