Καθημερινά τουλάχιστον ένας από τους συνομιλητές μου θα μου πει την ατάκα "Δεν το έχω κάνει ακόμα αυτό γιατί θέλω να είναι όλα τέλεια". Το επόμενο δευτερόλεπτο θα με ακούσεις να ξεστομίζω την ερώτηση "και πότε πιστεύεις πως θα είναι όλα τέλεια;". Τότε απλά σιωπή. Μια σιωπή που υποδηλώνει την απραξία, αδράνεια και τελικά αστοχία του συνομιλητή μου.
Στην συνέχεια της κουβέντας μας θα κάνω κι άλλες ερωτήσεις και συχνά όλα έρχονται να "δικαιολογηθούν" κάνοντας χρήση ή κατάχρηση της δήθεν τελειομανίας που ελέγχει τον άνθρωπο εκείνο.
Και σε ρωτώ "είσαι κι εσύ τελειομανής;". Προσωπικά το παραδέχομαι πως δήλωνα κι εγώ κάποτε τελειομανής υπέρτατου βαθμού. Στην πορεία όμως ανακάλυψα πως αυτό που έλεγα δεν μου ταιριάζει πια. Αντίθετα όσο το έλεγα τόσο αυτό έπαιρνε δύναμη και με κρατούσε πίσω από όλα όσα ήθελα να κάνω.
Η δήθεν τελειομανία μου δεν μου επέτρεπε να προχωρήσω, να πειραματιστώ, να δοκιμάσω, να ανακαλύψω τι μου ταιριάζει, να κάνω λάθη και να μάθω μέσα από αυτά.
Παίρνοντας την απόφαση να αποβάλω από την ζωή μου την τελειομανία, διαπίστωσα πως της είχα δώσει λάθος όνομα. Αυτό που "είχα", γιατί μάλλον σαν ελάττωμά ήταν τελικά και όχι προτέρημα, ήταν η γνωστή και ευρέως διαδεδομένη αναβλητικότητα. Ίσως και η πιο κοινή προβληματική κατάσταση στην οποία πέφτουν οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής μας.Γιατί όμως να πέφτουμε τόσοι πολλοί από εμάς στα δίχτυα της; Άραγε γιατί να επιτρέπουμε στην αναβλητικότητα μεταμφιεσμένη σε τελειομανία να κυριαρχεί στην ζωή μας. Κι αυτό το κάνουμε ενώ γνωρίζουμε πως δεν μας κάνει καλό.
Η εξήγηση είναι απλή και βρίσκεται στα χέρια όλων μας. Η απόσπαση της προσοχής μας, μας κάνει να αναβάλουμε συνεχώς πράγματα για αργότερα, για να κάνουμε κάτι άλλο. Κάτι πιο απλό, πιο εύκολο και χωρίς κόπο τις περισσότερες φορές. Σε αντίθεση με την προσήλωση στον στόχο και σε αυτά που θέλουμε να κάνουμε, τα οποία σίγουρα απαιτούν τον χρόνο μας, την προσοχή μας και την ενέργεια μας.
Η τελειομανία είναι η πιο καλά μεταμφιεσμένη δικαιολογία για να μην κάνεις το επόμενο βήμα!
Θυμήσου την τελευταία φορά που χρησιμοποίησες την τελειομανία σου σαν δικαιολογία. Ή που άκουσες κάποιον άλλον να το λέει και να το κάνει. Ήταν άραγε αλήθεια ή απλά έγινες αναβλητικός γιατί αυτή ήταν μια κάποια εύκολη και βολική φαινομενικά λύση...; Ο πόνος όμως της αναβλητικότητας είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν της δοκιμής και πιθανής αποτυχίας. Η αποτυχία είναι σίγουρα ένα ακόμα βήμα για να φτάσεις στην επιτυχία.
Ακόμα κι αυτά που γράφω τώρα (κι εσύ τα διαβάζεις πλέον στον δικό σου χρόνο) πιθανόν να μην είναι τέλεια ή να μην έχω ακόμη όλες τις γνώσεις γύρω από αυτό το θέμα. Προτιμώ όμως να το γράψω το άρθρο, να το μοιραστώ μαζί σου και να σε προκαλέσω να σκεφτείς πως μπορείς να γίνεις ακόμα καλύτερος, παρά να κρατήσω τις σκέψεις μου για μένα. Πόσο εγωιστικό θα ήταν στα αλήθεια αυτό!
Ίσως να μην είμαι η πιο τέλεια Coach στον κόσμο, είμαι όμως η Coach που θέλει να σε δει να ζεις τα όνειρα σου σήμερα και τώρα χωρίς άλλη αναβολή!!!Συμβουλή: Κάθε φορά που λες πως δεν κάνεις κάτι ή δεν προχωράς με κάτι γιατί είσαι Τελειομανής...ρώτα ξανά τον εαυτό σου εάν είναι αλήθεια, κι αν ναι πότε θα είναι όλα τέλεια για να πας παρακάτω και να κάνεις πράξεις...
Με όλη μου την αγάπη,
η Coach που θέλει να σε δει να ζεις τα όνειρα σου...
Γεωργία Δημοφάνους
Inner Leadership Coach
Υποστηρίζω όσους θέλουν να ζήσουν τα όνειρα τους ευθυγραμμίζοντας την προσωπική με την επαγγελματική τους ζωή!
